woensdag 29 februari 2012

Spelen

De kinderen spelen bijna de hele dag van alles. Vooral verhalen uit het leven gegrepen. Dan was ik de moeder en jij de vader, of nee ik was grootzus en we gingen naar vakantie. Ja, en dan was dit de auto. Van alles wordt er nagemaakt. Van auto tot caravan tot zwembad. Soms moeten we zelfs verder spelen tijdens het eten of naar school of naar bed gaan. Ik met mijn 'hier en nu insteek' kan wel eens denken; hier moet ik iets aan doen. Zouden ze niet te veel bezig zijn met hoe ze het zouden willen, altijd zomer, heel lang haar of "ik was al tien!" Maar als ik het tafereel nader aanschouw besef ik mij hoe zeer ze in het nu leven. Ze laten met een onuitputtelijke energie zien hoe zeer ze van het leven genieten. Sterker nog; door het echte leven na te spelen met deze overgave kunnen we zien hoe het ís! Elk aspect van hun verhaallijn krijgt dezelfde liefdevolle aandacht. Oké, de baby valt wel een met haar voorhoofd op de duitse autobahn, maar ze werken als team (op kleine onenigheden na).

Het spoort mij weer aan om elk moment te aanvaarden, elke dag, elke bezigheid met liefde te benaderen. Dit is het leven, beter wordt het niet. Dít is waar we het voor doen. Als we beginnen met elk onderdeeltje van de dag, de week, het huis water te geven net als met een plantje, liefde te geven als met een kind, groeit het. Langzaam maar zeker gaan we opmerken dat de dingen ons niet tegenwerken. Langzaam gaan we merken dat de dingen komen zoals we ze zouden willen. Maar het begint met aandacht. We spelen ons eigen leven en kunnen het zo mooi maken als we zelf willen. Elk moment weer hebben we de keuze om lief te reageren, om een kopje en een stapel papier direct op te ruimen, kussentjes mooi recht te leggen en onze administratie doen alsof het een hele leuke bezigheid is. We denken te vaak; als ik zo maar even kan zitten, als ik morgen maar even alleen de stad in kan, als die was nou maar gedaan is en het huis opgeruimd...dan kan ik ontspannen.

Als ik naar mijn kinderen kijk, besef ik mij weer waarom ik aan mindfulness was begonnen. Ontspannen tijdens de dagelijkse dingen doen. Mezelf aanleren alles met liefdevolle aandacht te doen en dit te blijven oefenen. Zeker in het begin had ik het gevoel dat ik een toneelstuk aan het opvoeren bent. Gek want eigenlijk is alles wat we doen nu juist precies niet doen alsof, dit is wat het leven ons aanbiedt. Het ontspanmomentje, weekendje weg, sauna, wandeling, borreltje zijn dat ook, maar niet het doel van het leven. Wees gewaar op het opsplitsen van je leven in onderdelen die we een oordeel geven; leuk, minder leuk, niet leuk. Het beoefenen van aandacht voor elk moment heeft ervoor gezorgd dat ik na verloop van tijd niet meer de tijd opsplitste. Heel soms betrap ik mezelf er weer op. Onze mind verzint altijd weer een trucje om je weg te krijgen uit het hier en nu. Dan merk ik ineens dat ik weer vaak naar mijn volgende koekje, koffie of biertje uitkijk en kort daarop begint mijn geest te zeuren; ik heb geen zin meer in waar ik mee bezig ben...


Weer verder oefenen dus! En waarom? Ben ik niet te streng voor mezelf zeggen velen. Deze oefening heeft mij gebracht naar een gestructureerd leven. Bijna niet meer achter de feiten aan, tijd over voor dingen die ik zo graag wil doen en het belangrijkst; elke dag gelukkig. Gelukkig met het leven! Mijn kindjes zien dat ik gelukkig ben en worden bevestigd in dat wat zij spelen het echte leven is, dat als je volwassen wordt, dat dan het leven nog steeds leuk is.


Heb je ook zin om zin te krijgen in het leven?
Dit boek is heerlijk: