Toen ik pas begon met mediteren (ik zou hier een ander woord
voor willen bedenken), schreef ik in mijn schriftje; remedie tegen stress,
overgewicht, verslavingen, onzekerheid, rusteloosheid, passiviteit en zo ging
ik nog even door. Ik was gillend enthousiast en heilig overtuigd van het
helende effect van het temmen van ons denken en daarmee ons ego (ben ik nog
steeds). Toen ik het mediteren een lange tijd deed, merkte ik de positieve
effecten niet meer zo. Op een ‘jeetje, vroeger had dit me totaal van mijn stuk
gebracht’ gedachte na, nam ik mijn stabiliteit als vanzelfsprekend. Ik was en
ben wel dankbaar. Dankbaar dat het op mijn pad kwam en dankbaar voor mijn
ontdekking dat de zin van het leven het leven zelf is. Toch er sloop een zekere
‘ik heb het voor elkaar’ houding in. Die, ook al geeft deze me een on top of the world gevoel, eigenlijk een alarmbel zou moeten zijn.
Het mediteren heb ik nu wel onder de knie, ik ga nu eens wat meer aandacht
besteden aan sporten, onze tassen, het nieuws, mijn buren, onze maaltijden,
mijn garderobe en die van de kinderen, what’s new on the internet en mijn wens
een volledig zelfvoorzienend huishouden te creëren. Ik voelde me erg goed
hierover. Waar ik aan begon, ronde ik af en deed niet al te veel wat bij
Stephen Covey in kwadrant 4 zou vallen. Tot ik erachter kwam dat dit
verschijnsel in het boeddhisme wordt gezien als een officiële valkuil. Zoiets
als de beste gewassen in je tuintje planten, zonder eerst de aarde om te
ploegen en schoon te maken. Een sterke, rustige geest cultiveer ik dus op mijn
kussentje. In de happinez las ik over iemand die een boek had geschreven over
het feit dat zitten op je kussentje niet nodig is als je de hele dag gewaar
bent. Ik snap hem wel, maar hij heeft dit alleen maar kunnen bedenken doordat
hij gemediteerd heeft op een kussentje. En ik geloof dus dat je de tijd op je
kussen nodig hebt om door de dag het hoofd cool te houden. Als je er definitief
kiest je kussentje aan de hond te geven, zal de monkey in je hoofd langzaam
maar zeker weer op veel te veel takken per minuut willen springen. Zoals je met
meters maken leert zwemmen, zo leert je geest met stil zijn, niet meer mee te
gaan in alle gedachten en sterk en rustig te worden. Het moet dus naast elkaar
bestaan. Mindfulness gedurende de dag en s’avonds of s’morgens op het
kussentje.
Deze week heb ik mijn ‘zit tijd’ weer naar twee keer een
half uur per dag weten te brengen en voel direct mijn gevoel van stress en mijn
onrust wegglijden. Ik vind dat een van de wonderen van stil zijn, gewoon het
feit dat je zo snel resultaat boekt.
In de Libelle Balance (die mama altijd meteen aan mij geeft,
omdat ze nog altijd vindt dat zij er niks mee kan (geeft niet hoor mama, ik ben
je dankbaar dat je nog steeds geabonneerd bent!)) las ik een stuk van de Amerikaanse
celbioloog Bruce Lipton. Deze wetenschapper heeft een brug geslagen tussen
wetenschap en geest. Hij zegt: je genen bepalen niet je gedrag. Genetisch
identieke stamcellen doet hij op een petrischaaltje en laat ze wekenlang delen.
Zo heeft hij duizenden identieke cellen, deze verdeelt hij over drie schaaltjes
en zet ze elk in een andere omgeving. De eerste vormen spieren, de tweede
botweefsel en de derde vet. En guess what? Als hij een schaaltje in een slechte
omgeving zet worden de cellen ziek! De oude manier van denken is vervolgens;
wat voor medicijn gooien we daar tegenaan? Maar hij brengt het schaaltje terug
naar een gezonde omgeving. Daar helen de cellen vanzelf! Als je hier je bedenkingen
bij hebt en weet dat er onderzoekers zijn die het tegendeel bewijzen, bedenkt
je dan dit: Wil je gelijk krijgen, of wil je gelukkig worden? Mijn brug; Emil
Ratelband had de tjakka methode zo slecht niet bedacht. Maar….alleen maar
keihard zeggen; ik ben mooi, het leven is goed, we gaan het voor elkaar
krijgen, ik ben positief en ik houd van het leven is niet genoeg. De wilskracht
methode houden we niet meer lang vol (daar trapt het gevoel niet meer in). Nee,
we moeten hoofd en lijf verenigen. Onze adem is de vereniger van geest en
lichaam. Wat we denken, moeten we voelen. In het Boeddhisme (en tal van andere
tradities) hebben we daar de beoefening van liefdevolle vriendelijkheid voor.
Geertje Couwenbergh (mijn inspirator en een van Nederlands vooraanstaande
vrouwen om onze samenleving naar een liefdevoller level te brengen) maakt deze
oefening begrijpelijk en doable met haar enorm aansprekende manier van
schrijven in haar nieuwste boekje Hardcore.
Nog even over Nouk & Mous. Mijn hardwerkende, vreselijk
lieve zus en compagnon heeft haar scriptie voor haar opleiding bijna afgerond
(ze heeft slechts een paar keer haar gehele plan hoeven te herschrijven en
heeft zich de oefening in liefdevolle vriendelijkheid te laatse maanden erg
goed eigen kunnen maken). Mijn hart maakt heel veel sprongetjes (één was ook
genoeg geweest, maar de weg van het midden blijft lastig voor mij), want haar
onderzoek heeft uitgewezen dat wij ons als merk kunnen onderscheiden door
gebruik te maken van organisch, biologisch en duurzame grondstoffen! Ons
atelier ligt afgevuld met stoffen in alle soorten en maten, vintage, met gif
geverfd en op de kop getikt. Het bloed, zweet en tranen van alle wezens die
ervoor zorgden dat deze stoffen daar terecht kwamen zou voor niets zijn geweest
als we ze nu gewoon weg zouden doen. We gaan er met heel veel liefde een nieuwe
collectie van maken en ons verder verdiepen in de toekomst van biologisch
katoen, hennep, brandnetel en Tencel. De directie is ook druk van het ene been
op het andere aan het hinken over de beslissing om het assortiment
verzorgingstassen uit te bereiden met aankleding voor het aardse paleisje van
onze belangrijkste wereldburgers. Wensen en ideeën zijn welkom op ons blog of
onze website.
Verder willen we twee exemplaren van Hardcore weggeven. Wil
je Hardcore toegestuurd krijgen. Stuur een mailtje met je motivatie naar info@noukenmous.nl en wie weet ligt het
boekje binnenkort bij jou in de bus.
Vanaf september kun je onze nieuwe collectie verwachten, we
zullen jullie er uiteraard van op de hoogte houden. Eerst Vakantie! (met het
oog op mijn verslaving aan boeken lezen over spiritualiteit, het ontwaken van
de mens en hoe je het leven kan omarmen, zit ik eraan te denken om geen één
boek mee te nemen op vakantie. Ik wordt dan geconfronteerd met het Leven zelf!
Ik vind het wel heel eng; het voelt alsof ik nu al mijn bezit weg moet geven).
Geniet van de zomer!
Liefs,
Anouk
