Een lief vriendinnetje schreef mij een heel lief berichtje. Ik ben haar daar heel dankbaar voor. Meer nog dan de lieve woorden die ze opschrijft, de woorden van herkenning en de woorden om mij te zeggen dat ik een lieve mama ben en niet zo streng voor mezelf hoef te zijn, ben ik blij met een klankbord, een reactie van een lezer.
Als ik het heb over mededogen of compassie in ons dagelijks bestaan en met name in het ouderschap moet ik misschien nog even duidelijk onderstrepen dat dit in de eerste plaats heel erg en vreselijk hardcore (of zoals Geertje Couwenbergh het noemt: Hartcore) voor onszelf geldt. Lief zijn voor de mensen om ons heen begint echt zeker wel alleen bij onszelf. Misschien kom ik streng over over als ik zeg dat ik vind dat we moeten streven naar verbetering, de zaag scherp houden en de boog gespannen. Dat begrijp ik. Hier een toelichting. Ten eerste. Als het gaat om kinderen heb je altijd een tweede kans! Als je in emotie te hard bent uitgevallen, kun je altijd zeggen dat het niet zo bedoelt was, dat mama/papa te boos reageerde en een toelichting geven die past bij de leeftijd van je kind. Ik heb geleerd dat als ik (passend bij de leeftijd) eerlijk ben over mijn gevoelens tegen mijn kinderen, ze dat heel goed begrijpen en zich serieus genomen voelen. En dat tweede is heel belangrijk. Als ons gedrag en onze toon niet overeenkomt met wat we zeggen, raken kinderen gefrustreerd, worden lastig of gaan compenseren, op hun tenen lopen. Dus ben ik eerlijk, maar als ik tegelijkertijd niet werk aan geduld wordt het op den duur ongeloofwaardig. Ten tweede moet ik er misschien bij vermelden dat ik geloof dat de wereld te redden is...van binnen uit, vanuit ons hart als het ware. Dit klinkt heel new age en dramatisch, maar dat is het niet. Iedereen is op zijn manier bezig met de toekomst. De toekomst van jezelf, de toekomst van je familie of de toekomst van de wereld. Negatief, sceptisch, kritisch analytisch, praktisch of afwachtend, iedereen doet, denk of vindt er iets van. Heel fundamenteel, breed of ver weg genomen streeft ieder wezen hetzelfde na, wat ons allen dus verbindt. Om terug te komen op geluk/ onze kinderen/ ons doel vind ik dat iedereen die met kinderen werkt of ouder is mee werkt aan de toekomst van de wereld. Hoe creëeren we bewustzijn? Ik denk dat de meesten onder ons voor onze kinderen en de toekomst geweldloosheid en liefde wensen. Ik geloof dat dit enkel en alleen te bewerkstelligen is door liefde, onverbiddelijke vriendelijkheid. Dus ook de straf die we een kind geven moet vanuit vriendelijkheid komen. Ik denk dat we het er allemaal mee eens zijn dat iets doen voor je medemens, dier of omgeving bijdraagt en in welke mate wie wat doet, daar kunnen we geen richtlijnen of maatstaven voor maken. In ons geval, bijvoorbeeld, vinden we dat het voor ons tijd is om te gaan kijken wat we kunnen gaan bijdragen voor onze medemens. Maar dit kan niet zonder (of voordat) je liefde en ruimte in jezelf 'aanmaakt'. Vanuit schuld gevoel of plichtsbesef is mooi meegenomen, maar 'at the end' vragen we ons af waarom je jezelf niet hebt toegestaan gelukkig te zijn, of op z'n minst is het voorbijgevlogen en vol met 'verloren momenten'. Dus waar het in allereerste instantie om gaat denk ik, of laat ik zeggen dat het naast elkaar moet bestaan; we moeten de weg van geduld en liefde inslaan en aan onze kinderen kunnen laten zien dat we van het leven genieten. Kinderen voelen intens of je deze boodschap 'meent'. Dit is waarom je beter maar echt die weg naar binnen in kan slaan en ontdekken waar je irritaties liggen, voel waar je moeite mee hebt, waar die rusteloosheid vandaan komt, waar de moeilijkheid met een karaktertrek van je kind vandaan komt. Als we ervoor kiezen weg te duiken voor onze onopgeloste emoties of muurvaste gewoontes, sluit de bloem zich jaartje voor jaartje om zo te eindigen als wie we niet willen zijn. Dus aan het licht brengen die eigenwijze halsstarrigheden en toegeven dat ik me schuldig voel over de tijd die ik heb verprutst (en dan heb ik het niet over een avond tv kijken en chips eten, maar over die keer dat ik had afgesproken met mezelf om dat niet te doen en ik deed het toch). Tijn Touber verwoord het mooi vind ik: Als je naar het licht wil moet je je schaduw mee nemen.
Om dan nu antwoord te geven op waarom ik 'streng' overkom. Ik voel me zelden meer schuldig over iets. Dat heb ik geleerd (en het leren houdt nooit op) door elk moment te 'resetten'. Een te worden met mijn adem, mijn lichaam, mijn buik. Tijdens mijn uitademing laat ik een gedachte of gevoel weg glijden. Geen oordeel, geen beredenatie. Ik laat het vermengen met de ruimte om mij heen. Zonder zweverig of 'in trance' of zoiets te zijn, probeer ik tijdens, of als dat niet lukt, na een gesprek, situatie of bezigheid als een soort whiteboard wisser door mijn lijf te gaan om te verkennen hoe het is. Zijn er nog vooroordelen of overtuigingen die ik los kan laten? Is er een bibber? klopt mijn hart sneller? En dan ben ik daar alleen maar bij. Als het ware raak ik alles even licht aan. Heel soms (vroeger heel vaak) kan ik er niet in komen. Dan vormt een boosheid, irritatie of nog niet te benoemen gevoel een blokkade. Dit gebeurt steeds minder vaak, waardoor ik geen nieuwe 'moeilijkheden' creëer. In het boeddhisme zouden we kunnen zeggen dat ik zo weinig mogelijk slecht karma toevoeg aan mijn printplaat. Deze oefening vormt voor mij lief zijn voor mezelf, zodat ik in steeds minder situaties terecht kom waar ik later over kan denken, nou, nou, moest dat nou. Het heeft niks te maken met niet genieten van een feestje, een zak chips (die chips is duidelijk mijn schaduw) of iemand vertellen dat je het er niet mee eens bent. Ik geniet veel meer dan voorheen, omdat ik mezelf niet meer 'verlies'. Ik blijf in het oog van de orkaan. Het heeft te maken met heel bewust voelen wat je doet, proeven wat je eet, ademen voordat je iets gaat zeggen, tv kijken zonder oordelend gebabbel in je hoofd. We kunnen zoals Stephen Covey zo mooi zegt ons familie script herschrijven door bewust bezig te zijn met onopgeloste emoties die generatie op generatie zijn meegenomen, mijn inziens door deze te omarmen (nadat ze zijn opgespoord).
En ja, misschien dat het lieve vriendinnetje mij zoiets wil zeggen...als het dan een dag allemaal niet lukt...dan mag ik iets lief zijn voor mezelf en denken aan wat opa altijd zei: met slapen gaat alles over, morgen is alles anders. En mijn vrienden en vriendinnen gebruik ik ook graag om me eraan te helpen herinneren dat ik het leven niet zo serieus moet nemen en vaker de humor van dingen in te zien. Ik geef toe dat ik het leven soms iets te ernstig benader...:)
En nu ga ik naar buiten voor sneeuwpret met Jop!
Als ik het heb over mededogen of compassie in ons dagelijks bestaan en met name in het ouderschap moet ik misschien nog even duidelijk onderstrepen dat dit in de eerste plaats heel erg en vreselijk hardcore (of zoals Geertje Couwenbergh het noemt: Hartcore) voor onszelf geldt. Lief zijn voor de mensen om ons heen begint echt zeker wel alleen bij onszelf. Misschien kom ik streng over over als ik zeg dat ik vind dat we moeten streven naar verbetering, de zaag scherp houden en de boog gespannen. Dat begrijp ik. Hier een toelichting. Ten eerste. Als het gaat om kinderen heb je altijd een tweede kans! Als je in emotie te hard bent uitgevallen, kun je altijd zeggen dat het niet zo bedoelt was, dat mama/papa te boos reageerde en een toelichting geven die past bij de leeftijd van je kind. Ik heb geleerd dat als ik (passend bij de leeftijd) eerlijk ben over mijn gevoelens tegen mijn kinderen, ze dat heel goed begrijpen en zich serieus genomen voelen. En dat tweede is heel belangrijk. Als ons gedrag en onze toon niet overeenkomt met wat we zeggen, raken kinderen gefrustreerd, worden lastig of gaan compenseren, op hun tenen lopen. Dus ben ik eerlijk, maar als ik tegelijkertijd niet werk aan geduld wordt het op den duur ongeloofwaardig. Ten tweede moet ik er misschien bij vermelden dat ik geloof dat de wereld te redden is...van binnen uit, vanuit ons hart als het ware. Dit klinkt heel new age en dramatisch, maar dat is het niet. Iedereen is op zijn manier bezig met de toekomst. De toekomst van jezelf, de toekomst van je familie of de toekomst van de wereld. Negatief, sceptisch, kritisch analytisch, praktisch of afwachtend, iedereen doet, denk of vindt er iets van. Heel fundamenteel, breed of ver weg genomen streeft ieder wezen hetzelfde na, wat ons allen dus verbindt. Om terug te komen op geluk/ onze kinderen/ ons doel vind ik dat iedereen die met kinderen werkt of ouder is mee werkt aan de toekomst van de wereld. Hoe creëeren we bewustzijn? Ik denk dat de meesten onder ons voor onze kinderen en de toekomst geweldloosheid en liefde wensen. Ik geloof dat dit enkel en alleen te bewerkstelligen is door liefde, onverbiddelijke vriendelijkheid. Dus ook de straf die we een kind geven moet vanuit vriendelijkheid komen. Ik denk dat we het er allemaal mee eens zijn dat iets doen voor je medemens, dier of omgeving bijdraagt en in welke mate wie wat doet, daar kunnen we geen richtlijnen of maatstaven voor maken. In ons geval, bijvoorbeeld, vinden we dat het voor ons tijd is om te gaan kijken wat we kunnen gaan bijdragen voor onze medemens. Maar dit kan niet zonder (of voordat) je liefde en ruimte in jezelf 'aanmaakt'. Vanuit schuld gevoel of plichtsbesef is mooi meegenomen, maar 'at the end' vragen we ons af waarom je jezelf niet hebt toegestaan gelukkig te zijn, of op z'n minst is het voorbijgevlogen en vol met 'verloren momenten'. Dus waar het in allereerste instantie om gaat denk ik, of laat ik zeggen dat het naast elkaar moet bestaan; we moeten de weg van geduld en liefde inslaan en aan onze kinderen kunnen laten zien dat we van het leven genieten. Kinderen voelen intens of je deze boodschap 'meent'. Dit is waarom je beter maar echt die weg naar binnen in kan slaan en ontdekken waar je irritaties liggen, voel waar je moeite mee hebt, waar die rusteloosheid vandaan komt, waar de moeilijkheid met een karaktertrek van je kind vandaan komt. Als we ervoor kiezen weg te duiken voor onze onopgeloste emoties of muurvaste gewoontes, sluit de bloem zich jaartje voor jaartje om zo te eindigen als wie we niet willen zijn. Dus aan het licht brengen die eigenwijze halsstarrigheden en toegeven dat ik me schuldig voel over de tijd die ik heb verprutst (en dan heb ik het niet over een avond tv kijken en chips eten, maar over die keer dat ik had afgesproken met mezelf om dat niet te doen en ik deed het toch). Tijn Touber verwoord het mooi vind ik: Als je naar het licht wil moet je je schaduw mee nemen.
Om dan nu antwoord te geven op waarom ik 'streng' overkom. Ik voel me zelden meer schuldig over iets. Dat heb ik geleerd (en het leren houdt nooit op) door elk moment te 'resetten'. Een te worden met mijn adem, mijn lichaam, mijn buik. Tijdens mijn uitademing laat ik een gedachte of gevoel weg glijden. Geen oordeel, geen beredenatie. Ik laat het vermengen met de ruimte om mij heen. Zonder zweverig of 'in trance' of zoiets te zijn, probeer ik tijdens, of als dat niet lukt, na een gesprek, situatie of bezigheid als een soort whiteboard wisser door mijn lijf te gaan om te verkennen hoe het is. Zijn er nog vooroordelen of overtuigingen die ik los kan laten? Is er een bibber? klopt mijn hart sneller? En dan ben ik daar alleen maar bij. Als het ware raak ik alles even licht aan. Heel soms (vroeger heel vaak) kan ik er niet in komen. Dan vormt een boosheid, irritatie of nog niet te benoemen gevoel een blokkade. Dit gebeurt steeds minder vaak, waardoor ik geen nieuwe 'moeilijkheden' creëer. In het boeddhisme zouden we kunnen zeggen dat ik zo weinig mogelijk slecht karma toevoeg aan mijn printplaat. Deze oefening vormt voor mij lief zijn voor mezelf, zodat ik in steeds minder situaties terecht kom waar ik later over kan denken, nou, nou, moest dat nou. Het heeft niks te maken met niet genieten van een feestje, een zak chips (die chips is duidelijk mijn schaduw) of iemand vertellen dat je het er niet mee eens bent. Ik geniet veel meer dan voorheen, omdat ik mezelf niet meer 'verlies'. Ik blijf in het oog van de orkaan. Het heeft te maken met heel bewust voelen wat je doet, proeven wat je eet, ademen voordat je iets gaat zeggen, tv kijken zonder oordelend gebabbel in je hoofd. We kunnen zoals Stephen Covey zo mooi zegt ons familie script herschrijven door bewust bezig te zijn met onopgeloste emoties die generatie op generatie zijn meegenomen, mijn inziens door deze te omarmen (nadat ze zijn opgespoord).
En ja, misschien dat het lieve vriendinnetje mij zoiets wil zeggen...als het dan een dag allemaal niet lukt...dan mag ik iets lief zijn voor mezelf en denken aan wat opa altijd zei: met slapen gaat alles over, morgen is alles anders. En mijn vrienden en vriendinnen gebruik ik ook graag om me eraan te helpen herinneren dat ik het leven niet zo serieus moet nemen en vaker de humor van dingen in te zien. Ik geef toe dat ik het leven soms iets te ernstig benader...:)
En nu ga ik naar buiten voor sneeuwpret met Jop!
