Dat later van toen is nu.

Gisteren regende het bijna de hele dag. Het heeft geen invloed meer op mijn humeur zoals het vroeger had (ik zal me ook melden als het al weken achter elkaar regent ;)

Tussen al mijn andere bezigheden door, pak ik altijd mijn haakwerk op. Ik ben bezig met een grote sprei voor mijn lieve kleine neefje van nu twee maanden oud en een kussenhoesje voor op Lisa's bed. De sprei laat ik zien als ie af is!

Elke keer als ik naar school loop, gebeurd er iets wat iedereen zal herkennen. Altijd op het zelfde punt, langs hetzelfde huis, krijg ik een gevoel, dat verwijst naar een gevoel van vroeger. Een gevoel is moeilijk te omschrijven, maar ik zou het omschrijven als een mengelmoes van weemoed, verlangen en de vrijheid om mijn eigen leven vorm te geven. Er komen flitsen langs van plaatjes uit oude knippie's voor het maken van de kleertjes voor mijn toekomstige baby's (dat was dus een beeld van vroeger), radio 2 (!) en een fijn warm huis waar alles netjes en harmonieus is. Dit soort gevoelens waren op de kunstacademie aanleiding voor mijn eindexamen project. Het verlangen naar vroeger of later. En dan met name de melancholie die gepaard gaat met deze gevoelens. Ik kon het toen moeilijk vorm geven. Ik verlangde toen zelf vaak naar morgen, volgend jaar of de jaren 70. 

Nu, elke keer als ik langs dat huis loop, besef ik me dat mijn gevoel is uitgekomen. Het later van toen is nu. Ik heb mijn huisje, een lieve man, twee kindjes, een naaimachine en heel veel oude knippie's. Ik droom niet meer over later en ook niet over vroeger. Ik maak nu zelf pizza's, ik maak jurkjes voor Lisa en truien voor Jop. Ik orden onze spullen en maak steeds lekkerdere maaltijden. Bijna alle suikerrijke en kunstmatige voedingswaren zijn uit huis verdwenen en Lisa wil geen 'ontplofte kip'. We verzamelen kastanjes, rode en gele bladeren en 'sigaren' uit de tuin van opa en oma.
Zou dat de sleutel zijn? Alles doen met heel je aanwezigheid en soms door de ogen van een kind?