Noukalook

Natuurlijk heb ik nog vreselijk veel te doen. Ik zou nog twee kraamcadeautjes maken, pakjesavond voorbereiden, foto’s bewerken voor de webwinkel, uitnodiging voor Lisa’s verjaardag maken, een rokje voor mezelf, de was opvouwen, hout naar binnen tillen, koken voor morgenavond en de speelgoedkast ordenen. We lopen naar huis vanaf school. Lisa en Jop hadden pietenbal. Lekker staan springen op gangnamstijl pietenstijl. Jop wilde graag naar huis, hij was moe en zijn vriendjes konden hem niet eens verstaan. Hij had nog wel heel cool zijn pietenblouse open gelaten, maar de muziek stond te hard, zegt ie. Bij Lisa voel ik de intense emotie van verdriet omdat we eerder weg gaan. Ze had echt met een piet gedanst samen met haar vriendinnetjes en…niemand ging nog weg. De beslissing om weg te gaan analyseer ik niet, hij was niet goed of slecht, hij was gewoon. In plaats daarvan richt ik me met heel mijn zijn op mijn kindjes. Moeders zullen het wel herkennen. Met al je energie zorg je ervoor dat ze allebei niet gaan huilen, het geringste zou al aanleiding zijn. De verdrietige Lisa zit geknield op de grond, wanhopig met haar hoofd in haar handen. Ik zet Jop op zijn fietsje die nog op school stond en til Lisa op. Weet je wat het nou is met leuke dingen Lisa, zeg ik. Er zijn er heel veel van. Ze komen en gaan. Terwijl ik het zeg, besef ik me dat deze dingen nu juist ons lijden veroorzaken. En meteen corrigeer ik mijn gedachte weer. Ze veroorzaken pas verdriet en verlangen, als we ze niet los kunnen laten. We voelen ons gescheiden ervan en willen het grijpen. We zijn bang voor leegte en eenzaamheid. Onze kinderen zullen pas van ons leren dat alle momenten in het leven de moeite waard zijn als wij kunnen laten zien dat we genieten van elk moment. Natuurlijk kan dat niet als we het druk hebben, als we moe zijn, dan moeten ze maar gewoon even luisteren. Het lijkt wel of dat zien onder lief zijn voor onszelf; de makkelijke weg kiezen en onze kinderen gebieden te luisteren omdat wij moe zijn. Gisteren stond ik ook nog te foeteren dat ze mee moesten werken, dat mama niet alles alleen kan en dat ze nooooit eens meewerken. Maar eerlijk is eerlijk…ik doe dat alleen als ik met gedachten niet in het hier en nu ben. Als ik alle dingen die ik moet of wil doen niet uit mijn hoofd kan zetten, of simpelweg…omdat ik het niet goed heb voorbereid. Dan zou ik kunnen zeggen zo is het leven nu eenmaal, daar moeten ze ook mee om kunnen gaan, of zo ben ik nu eenmaal, ik ben chaotisch, rommelig en s’morgens niet op mijn best. Maar…ik GA daar NIET mee akkoord! Ik voel me niet gelukkig als ik op deze manier mezelf ‘goed praat’. We hebben een doel in het leven en dat is het beoefenen van vriendelijkheid, geduld, schuldloosheid en mededogen. Ik oefen me suf. Ik volg een cursus shavasana meditatie, ik lees boeken over het beoefenen van dit pad, doe elke ochtend en elke avond yoga oefeningen…voor dit. Voor dit moment. Mijn liefste zit in Engeland en ik moet de kinderen alleen op bed leggen. Wie zegt dat ik dat moet afraffelen? Ik begin niet morgen met het leven mooi te maken, ik begin nu, ik geniet nu van een verdrietige dochter en een niet meewerkende zoon. En mijn vermoeidheid is heerlijk, het vermengd zich met de ijle buitenlucht en de donkere hemel, die een lugubere, depressieve kijk op het leven zou kunnen laten opborrelen in mij, maar alleen als ik daar voor kies, als ik me laat meeslepen…ineens is die zwarte emotie, of dat donkere gevoel slechts een klontje in een afgesloten potje, dat ik opzij kan zetten. Mijn dochter kruipt dicht tegen me aan. Jop schreeuwt huilend waarom ik niet op hem wacht. Ach jee lieve kerel, mama loopt gewoon door zonder te zien dat jij wat hulp nodig had om het heuveltje op te komen. Natuurlijk wacht mama op jou! Een paar stapjes terug en dan weer heel veel stapjes naar voren, dat is wat we doen. Dat is het leven. Maar zo is ook mijn doel. Ik wil best soms even terug vallen naar een offday, of twee twixen in een keer opeten, maar er zit een stijgende lijn in en niet om beter te worden, maar om schuldloos te genieten van zijn waar ik ben, met precies de situatie waar mee gedeald moet worden. Met iedereen waar ik mee verbonden ben, van mijn kindjes en liefste; mijn mama en zwager, mijn vriendinnen en kennissen, de mevrouw van het postkantoor, onze eeuwig miauwende poes, de buurvrouw, de KPN waar je zorgeloos kunt overstappen, de club van Sinterklaas en de langzaam opdrogende modderpoel in mijn eigen ziel.