We eten een boterham en Jop heeft een vriendje mee. We kijken naar boven en zien de wolken voorbij glijden. Een voor een vertellen we onze fantasie. Lisa stelt zich ons huis voor op wielen die ook in de zee kunnen. Zo reizen we de hele wereld over. Af en toe is het even stil en we voelen allen hoe onstuimig het weer is. Dan kletsen we verder. Ik neem een diepe teug adem en laat deze volledig op z'n gemak mijn lichaam weer verlaten. Als ik er afscheid van heb genomen, sta ik oog in oog met vrede. Deze vrede verschuilt zich in de ruimte tussen mijn twee ademhalingen in en openbaart zich telkens als ik het moment zoals het zich aandient enkel maar toelaat. (zoals nu; ik vis naar woorden in mijn hoofd en Lisa komt binnen gerend en begint buiten adem een onsamenhangend, schattig verhaal te vertellen...ik haal adem, zet in een flits mijn te schrijven worden in een bakje en luister met heel mijn hart naar mijn meisje. Het duurt nog geen minuut, maar ik maak haar hart en die van mezelf blij dat ik oprecht luister)
Verder ben ik trots als een klein kind op mijn geverfde cowboy boots! Ze waren gifgroen, maar zoals met veel ideeën had ik een bepaalde sfeer in mijn hoofd. Een sfeer waaraan mijn cowboy laarzen moesten voldoen...
Ik mengde goud met wit om een goud/nude achtige kleur te krijgen en het witte gedeelte kreeg nog een laagje met witte glimverf. Wel nog even inspuiten met waxspray voor suède.
Tot gauw,
fijn weekend!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten