Vandaag mocht Jop kiezen wat we zouden eten. Poffertjes. Oké...poffertjes. Dat is dus leuker dan pannenkoeken. Die kleine schattige schijfjes, waarvan je er heel veel moet bakken, wil je vol zitten. Met zijn feestje wisten we Jop ervan te overtuigen dat we beter gewoon frietjes konden bakken, maar nu konden we er niet meer onderuit komen. Na heel veel poffertjes, maar nog steeds niet genoeg, bedacht ik mij dat hij het vast kiest omdat mama dan heel lang de tijd heeft om heel veel liefde in de maaltijd te stoppen. Deze mama gebruikt zo'n klus als meditatie en komt zen achter het fornuis vandaan.
Het meel voor poffertjes:
Biologisch tarwemeel
2 eieren
Sojamelk
Banaan
Mix alles goed door elkaar. Ik werk al tijden niet meer met maatbekers en hoeveelheden (behalve met een nieuw gerecht). Je voelt aan het beslag of er nog meer melk doorheen moet. Bio tarwemeel is dus zo'n product wat ik altijd op voorraad heb. Ik koop een keer per twee maanden een grote zak bij de Natuurwinkel en maak er pannenkoeken, pizza, brood, quiche, taart en dus poffertjes van. Om te voorkomen dat al mijn gerechten hetzelfde proeven, variëren de andere ingrediënten (hihi).
Serveer de poffertjes met suikervrije aardbeien jam, een klontje (plantaardige) boter en palmsuiker.
Als je je afvraagt of mijn kinderen niet klagen over het ontbreken van witte suiker en jammeren dat de poffertjes met opa en oma lekkerder waren...dat wordt steeds minder. Pas als ik twijfel, of het gevoel heb dat ik ze iets te kort doe, niet stevig en vrolijk ben, wordt er geklaagd. Wat een kind wil is liefde en harmonie in huis, dan vinden ze alles lekker. De opmerking van mijn meisje een paar weken geleden zal mij altijd bij blijven, en geeft mij het licht om verder te gaan op de gekozen weg van duurzaam en gezond. Het was kijk les bij Aikido. Ik zat met een dilemma. Als ik haar legging op tijd zou retourneren, zou ze de goede maat op tijd ontvangen om zaterdag, op Jop en mijn verjaardag, aan te doen bij haar nieuwe jurk. Dus ik moest nog even langs het postkantoor. Na de les moesten we meteen door naar zwemles, dus dat kon niet. Ik koos ervoor om het laatste kwartier snel heen en weer te gaan. Bij terug komst trof ik Lisa in tranen, ze was intens verdrietig dat ik niet was blijven kijken. De kinderen mochten, als ze afgegooid waren bij mama gaan zitten. Ze had me gezocht en was toen naast een andere moeder gaan zitten. Ik troostte haar en legde uit dat ze zo haar nieuwe jurk aan kon zaterdag! Haar antwoord: "Mama, die legging kan mij niks schelen, ik wilde dat je naar me keek en bij me was!" Voor mij staat dit symbool voor wat onze kinderen verlangen en nodig hebben om evenwichtige, vrijgevige, vreugdevolle volwassenen te worden. Deze opmerking is dan ook nu mijn graad meter. Natuurlijk moeten sommige dingen en kinderen zijn, heb ik gemerkt, heel fair in ons onze tijd gunnen. Altijd als ik iets moet doen, of doe, uit pure overwegingen, iets dat bijdraagt aan de groei van mij of mijn gezin, wéten ze dat, ook zonder uitleg, en spelen vrolijk verder. Nu en toen ze klein waren.
Goed, nog even over de uitgaven. We kochten gisteren nog amaranth á 1.95. Dit graan wordt, net als quinoa als rijstvervanger gebruikt. Ook kun je er (pannen)koekjes van maken, of een verrassend ontbijtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten