Goudvis

                                 

De afgelopen week zat ik in een enorme wolk. Zo’n wolk die aan alle kanten een tegendruk geeft als je eruit wil stappen. Eigenlijk loop ik er dan rondjes doorheen. Op zoek naar de sleutel. Hoe ik er uitkwam weet ik nu. Ik schrijf het op. Misschien kan ik het de volgende keer gebruiken als ik de wolk aan zie komen. Volgens mij heb ik het al heel vaak opgeschreven en daarom geef ik mezelf de bijnaam Goudvis.

Was ik maar een goudvis. Tijdens elk rondje voelt hij zich even tevreden als het vorige rondje. Zou hij de sleur die het nieuwe rondje met zich mee brengt niet herkennen?

Nu begrijp ik waarom ik in mijn boekje Het pad is het doel las dat je jezelf een gelofte moet doen. Zeker in het licht van waar ik voor koos bij het boeddhisme wekt deze zin weerstand op. Me vastleggen? Mijn lot uit handen geven? Echt niet! Maar wij mensen vergeten blijkbaar automatisch aan de lopende band waar het leven om draait. De gelofte wordt een hulplijn. Help ik zit in een wolk. Oh ja, ik had met mezelf afgesproken dat terug gaan naar mijn ademhaling mij herinnert aan het nu, aan enkel wat nu belangrijk is. Compassie en mededogen voor mijn boze driftbui. Liefde voor mijn woede. Niet weg rennen, er naar kijken en dan loslaten. Maar soms is de wolk te dik en te vol. Dan lukt het loslaten niet. Wel nu, toen ontdekte ik dat ik met teveel bezig was. Dus, STOP. Time out. Zitten op mijn kussen.

Zo, en vandaag doe ik de zonne dans. Om de temperatuur op te voeren. De zon is er alvast. En de vogels fluiten. Ik voel me net een goudvis, alles is nieuw!